رقص غم

اتفاقی عجیب

چندی پیش یک عکاس و مراقب پرندگان به نام استیو اسپاتزر در حال تصویر برداری در دریاچه پارک Loyola واقع در شیکاگو بود که ناگهان شاهد صحنه عجیبی بود که شاید هیچ فرد دیگری تاکنون با آن روبرو نشده بود .

استیو در کمال ناباوری شاهد شنای حرفه ای یک جغد شاخ‌دار در دریاچه پارک Loyola بود.

به گفته استیو گویا این جغد مورد حمله 2 باز قرار گرفته بوده و برای فرار به آب پناه برده بوده است. اسپاتزر هم فورا برای کمک به دریاچه رفته اما با کمال تعجب دیده که جغد شاخ‌دار در حال شنا کردن است. و جالب جغد مثل آدم ها سرش را بیرون آب نگه داشته و شنا می کرده است.

مساوات بین عقل و دل

شاید کمی سخت باشد برای کسانی که حداقل یکبار تجربه یک عشق ِ کورکورانه رو داشتن

یا زین پس قرار این تجربه رو داشت ِ باشند .

همیشه رسید سر دو راهی عقل و دل ، و انتخاب یک مسیر و برگشتن و به پشت ِ سر نگاه

نکردن از اون انتخاب کار بس سخت و دشواری باش ِ .

ای کاش همیشه یک قانون سوم دیگه ای هم برای قدم گذاشتن در مسیری که به هر دو این

عناصر که لازم و ملزوم هم هستند رسید و دست از این افراط و تفریط برای همیشه دست کشید.

و بی خود برای کسی که دوستمون نداره اشک نریخت .

بوی ریا ندهیم لطفا ...

این روزها شاید خیلی‌های‌مان بهش احتیاج داشته باشیم اما نمی‌دانم که چرا هر جا را دنبالش می‌گردم نیست که  نیست. به  قول معروف که می‌گویند گشتم نبود نگرد نیست. این روزها دنبال یک دل می‌گردم که حرف‌های دلم را بهش بزنم اما توی این دوره و زمانه نمی‌شود به کسی اعتماد کنی، حتی صمیمی‌ترین دوستت. انگار همه آدم‌های دور و برت دارند برایت نقش بازی می‌کنند. آن هم چه نقش بازی کردنی. در فیلمی که هیچ وقت صدای کات کردن کارگردانش را نمی‌شنوی تا به تو بگوید عزیزم  اشتباه کردی از اول شروع کن و پلان چند، قسمت چند و نور، صدا، دوربین، حرکت و موضوع... حالا چه فرقی می‌کند که موضوع چه باشد.

احساس می‌کنم یا نمی‌دانم احساس می‌کنی تمام خندیدن‌ها،گریه کردن‌ها، دوستی‌ها و قهرهای گاه و بی‌گاه ما آدم‌ها چقدر مصنوعی به نظر می‌رسد. می‌خندیم از روی ریا، گریه می‌کنیم تا این‌که توجه طرف مقابل‌مان را جلب کنیم. به راحتی باب دوستی را با هرکسی که دل‌مان بخواهد باز می‌کنیم و از آن راحت‌تر زیرآب می‌زنیم مثل آب خوردن و به راحتی دل می‌شکنیم و قهر می‌کنیم.ته دل‌مان با یک حقش بود سر و ته قضیه را جمع می‌کنیم. باز روز از نو، روزی از نو.

واقعا همه ما یک چیز را در زندگی‌های‌مان گم کردیم. آن هم رو راستی و صداقت است. حداقل با خودمان، کاش بیشتر صداقت درگفتار و رفتار می‌داشتیم تا زندگی‌های‌مان و دوستی‌های‌مان رنگ دورنگی و چند رنگی به خودش نگیرد.