پیری صورتت را این بار می گذارم پای تمام مهربانی هایی که در حق ِ من کردی و امّا تو اسم تمام
این همه را گذاشت ِبودی عشق .
هر وقت حواصم نبود تو درد هایت ِسر رازیر می شد همچون دانه های کمیاب مروارید کف اقیانوس آرام
و تا می آمد از تو بپرسم عزیزم کجایت در می کند .
تو فقط پاسخ م را با یک نگاه و لبخند می دادید و سر آخر این جمله را همیشه تکرار می کردی .
چه زود بزرگ شدی امّا به قیمت پیر شدن من ِ . و در ادامه می گفتی پس قدر بزرگی ت رو بدون مادر
.
بعد از هفته ها آلودگی و گرمی هوا امروز از ساعت 3 بامداد 12 ام دی ماه سال 1394 .
بغض آسمان ترکید و اشک آسمان بعد از مدتی دوباره بر سر ما بارید .
تا بار دیگر این باران عرق شرمی باشد بر پیشانی مسئولان ِ بی مسئول .
خدا یا یک باره دیگر دمت گرم .
الان دوست دارم ثانیه ثانیه این هوا رو نفس بکشم حتی اگر تو نباشی .
چون خود بارون حکایت و داستان ِ نبودنت را برای من بار دیگر تعریف خواهد کرد .
دلم خوش بود که تو هستی تا یک یلدای دیگر را با تو ، بلند ترین ثانیه هایش را سپری کنم .
امّا انگار این بار هم قصد آمدنت را نداشتی و نداری ؟!
شاید این همه ثانیه و دقیقه و ساعت و روز و هفته و ماه و سال ِ انتظار کشیدن بهانه خوبی
باشد که من بیشتر نبودنت را احساس کنم و از قبل بیشتر برای حضور یلدایت دعا .
پاببر به مانند دخترکی می ماند که انگار تازه موهایش را به دست رنگ های از جنس
این فصل سپرده است .
حالا هیچ فرقی نمی کند برای گیر انداختن ِ کدامین نگاه .
مهم این است که دیگر برای این دخترک پاییز رنگ افسردگی ، دلتنگی و دست مال شدن
عشق به دست هر کس و ناکسی را نمی دهد .
حالا پاییز برای او شده است .فصل بهار دل دادگان .
